من نگویم که مرا از قفس آزاد کنید

من نگویم که مرا از قفس آزاد کنید
قفسم برده به باغی و دلم شاد کنید

                                                         فصل گل می گذرد هم نفسان بهر خدا
                                                                بنشینید به باغی و مرا یاد کنید

عندلیبان گل سوری به چمن کرد ورود
بهر شاد باش قدومش همه فریاد کنید

                                         یاد از این مرغ گرفتارکنید ای مرغان
                                           چو تماشای گل و لاله و شمشاد کنید

هر که دارد ز شما مرغ اسیری به قفس
برده در باغ و یاد منش  آزاد کنید

                              آشیان من بیچاره اگر سوخت چه باک
                                   فکر ویران شدن خانه  صیاد کنید

شمع اگر کشته شد از یاد مدارید عجب
یاد پروانه هستی شده بر باد کنید

بیستون بر سر راه است مبادا از شیرین
خبری گفته و غمگین دل فرهاد کنید

                   جور و بیداد کند عمر جوانان  کوتاه
                 ای بزرگان وطن بهر خدا داد کنید

گر شد از جور شما خانه موری ویران
خانه خویش محال است که آباد کنید

کنج ویرانه زندان شد اگر سهم بهار
شکر آزادی و آن گنج خدا داد  کنید

----------------------

شب سردی است ، و من افسرده.
راه دوری است ، و پایی خسته.
تیرگی هست و چراغی مرده.

می کنم ، تنها، از جاده عبور:
دور ماندند ز من آدم ها.
سایه ای از سر دیوار گذشت ،
غمی افزود مرا بر غم ها.

فکر تاریکی و این ویرانی
بی خبر آمد تا با دل من
قصه ها ساز کند پنهانی.

                                               نیست رنگی که بگوید با من
                                      اندکی صبر ، سحر نزدیک است:
                                            هردم این بانگ برآرم از دل :
                                                وای ، این شب چقدر تاریک است!

خنده ای کو که به دل انگیزم؟
قطره ای کو که به دریا ریزم؟
صخره ای کو که بدان آویزم؟


                                       مثل این است که شب نمناک است.
                                         دیگران را هم غم هست به دل،
                                             غم من ، لیک، غمی غمناک است.

خداحافظ همین حالا

آخیییییییییییییییش راحت شدیم 

امتحانات تمام شد حالا آزاد شدیم از دانشگاه  ،از درس و از امتحان ،از اضطراب ،از افتادن  از پاس شدن،از همه چی؟؟ 

ولی از فضای کوچک دانشگاه به فضای برزگ تری می رویم که در آن امتحانات بیشتر ی ،اضطراب ونامردی های بیشتری وجود دارد واین ماهستیم که آینده دانشگاه ایران ، دانشگاه دنیای اسلام را می سازیم !! 

امیدوارم در امتحان زندگی مشروط نشویم!!

 

راستی چگونه؟ 

کلاه فارغ التحصیلی برای خودتان نمی خواهیم ما تا ابد در مکتب شهیدان ، امام راحل  و رهبر عزیزمان پایدار واستوار تلاش خواهیم کرد.  

 مگر می شود شهید چمران را دید وفارغ التحصیل شد مگر می شود رهبرمان را دید وفارغ التحصیل شد حال می رویم تا درجهاد در راه خدا ازعلم خودمان استفاده کنیم وعلم بیاموزیم.
 

جنگ است ، جنگ !!می دانی چیست؟ ینی باید زن وزندگی را کنار گذاشت ینی دکتر ها مهندس ها همه وهمه دوشادوش هم باید کارکنیم برای شکست دشمن وفرماندهی داریم هم نام علی  

افسران وفرمانده هان جنگ زود باشید!!

الوداع خاطره ها

الوداع خاطره ها  

یادتان زنده وجاوید پر از خاطره باد 

دوستانی چون گل،مهربان چون گلبرگ ،بی ریا چون شبنم 

وای باید رفتن 

وای باید رفتن ، دل من می گیرد 

اشک درچشم ترم میشکند 

الوداع خاطره ها فیادتان زنده وجاوید پر از خاطره باد........ 

باید ابتدا از اساتید گروه تشکرکنم از زحمات انها واز انها حلالیت بطلبم  

از اساتید گروه مردانی که همچون پدر بودند

ازدکتر عسگری : 

تنها حرف این است امتحاناتش سخت بود 

از دکتر امیری: 

نام او من را یاد  تست وسرشکنی واجسمنت می اندازد

از دکنر مومنی  

نام او مرا یاد تبدیلات کانفرمال وفتو تحلیلی 

از دکتر نفسی :  

شخصی که امتحاناتش غیر منتظره هست  

از دکتر کریمی : 

 مرد خندان گروه 

از دکتر موسوی: 

 مرد ترسناک گروه البته ترس از افتادن  

از دکتر رهنمون فر واقعا خوش اخلاق بود 

از دکتر نادی وستاری که کمتر در گروه بودن 

ازهمه تشکر میکنم ودستشان را می بوسم  

اما مرحوم علامت ساز مردی که همه ازش راضی بودند روحش به دیدار معبود شتافت 

از اقای اتحادی که بدون خداحافظی رفت یادش بخیر 

از خانم موسوی 

از خانم اذری که هیچ وقت از کارش راضی نبودم  

از مهندس مقدسی  

از دکتر مهرابی ودکتر فاطمی 

باید ازهمه تشکرکرد 

 ....................

علی اقا  

اقای دهقان 

مسلم  

سوپری جلال 

همه وهمه دارم می روم وشاید دیگر همدیگر را نببینیم 

انبوهی از خاطرات با شادی ها وناراحتی هایش 

تنها یک هفته دیگر باقیست 

وتنها یک خدا حافظی ویک حلالیت طلبی

از همکلاسی   البته همکلاسی های پسر چون خانم ها در این چهار سال برای من یک غریبه بیش نبودند. 

از محسن : 

از یاسر :

از ایمان :

از مجید :

از حسین: 

از سعید :

از مرتضی :

از علی  :

از طلوع :

از سید حسن:  

از چوگو 

از مسجدی 

ازبهنام 

از یوسف

از احسان :

از رضا :

از ایزدی: 

میخواستم جملاتی درمورد دوستان بنویسم ولی گفتم شاید ناراضی باشند  

ولی از همه خدا حافظی میکنم وازشون حلالیت میطلبم. 

 

آری، هر آمدنی را رفتنی در کاراست

چهار سال پیش وقتی تازه وارد دانشگاه شده بودم جوانی خوش رو وخوش اخلاق سراغم امد به گرمی با من برخورد کرد خودش را معرفی وکرد وچن تا بلوتوث برایم فرستاد بعدها که باهم بیشتر اشنا شدیم از یک مجموعه برایم صحبت کرد روزها گذشت بیت الزهرا ها ،جشن های میلاد ،دعای کمیل گلستان ،اردوی قم ، اردوی مشهد و سفر به یاد ماندنی کربلا با بچه های مجموعه همه وهمه تموم شد حالا نوبت ما شده  

آری هر آمدنی را رفتنی در کار است تو یه چشم به هم زدن دانشگاه تموم شده وداریم فارغ التحصیل می شیم... 

خندانم وگریان.....گریان برای تمامی ثانیه هایی که در دانشگاه از دست دادم وبیهوده تلف کردم ،گریانم برای بیت الزهراهایی که برگزار می شود ومن نیستم گریانم از این جهت که شاید دیگر نتوانم در گلستان شهدای اصفهان یا کریم بگویم اما خندانم برای اینکه چهار سال وقتم رادر راه اهل بیت پیامبر و در لوای رهبر عزیزمان صرف کردم  

من هم می توانستم مثل خیلی ها خوش باشم اما حالا میکنم انگار من خوش بودم آنها ناخوش 

بله نوبت ما هم رسیده هفته اول خرداد امده ویک عصر تالار گروه معارف منتظرماست جشن فارغ التحصیلی نهادی ها ....  

بله ما بچه های ورودی 87 که روزی سال اولی بودیم و در اردو برایمان جشن پتو میگرفتند این بار در روز سه شنبه دوم خرداد ماه 91 ساعت 16 برایمان جشن فارغ التحصیلی میگیرند ... 

یادمان باشد اگر همچو پرستو رفتیم            خانه مادری ماهمه بیت الزهراست 

یادمان باشد اگر تنگی دل غوغا کرد             مهدی فاطمه را یاد کنیم او تنهاست